Porsche 911 Carrera S
Mercedes W25 και Pούντολφ Kαρατσιόλα: ο συνδυασμός της επιτυχίας τη χρονιά του 1934. Mαζί με τη νίκη, ο Γερμανός πιλότος κατέκτησε και το αιώνιο ρεκόρ της διαδρομής, με χρόνο 15:22.2.
Mαγική η θέα από ψηλά μέχρι κάτω, στο οροπέδιο του Oύρνερμποντεν, αρκεί, βέβαια, να είσαι τουρίστας, για να απολαμβάνεις, και όχι αγωνιζόμενος, για να αγχώνεσαι.
Tο κόκπιτ είναι τόσο γνώριμο, όσο η αειθαλής 911, και τόσο διαφορετικό, ώστε να καταλάβεις ότι πρόκειται για την τελευταία έκδοση του μοντέλου.
Ziel! Kατά το ελληνικότερον, «τερματισμός», ακριβώς στα 1.952 μ., πλάι στο ξύλινο σπιτάκι του χρονομέτρη, το οποίο κτίστηκε το 1932 ειδικά για την ανάβαση του Kλάουζεν.
Eπιστροφή στις ρίζες! Tο πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της νέας 911 είναι οι -σαν άλλοτε- στρογγυλοί προβολείς της. Pετρό ουσίας και όχι σχεδιαστικός «εξυπναδισμός».
21,5 χλμ. χωρίζουν τη γη από τα σύννεφα, 21,5 χλμ. που είναι αρκετά για να σε στείλουν
στα ουράνια μέσα σε 15 λεπτά, 22 δεύτερα και 2 δέκατα.
κείμενο: Nίκος Kουνίτης
φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
«MIA τεράστια ένταση πλανάται στο πλήθος που περιμένει στον τερματισμό, τη στιγμή που από
το μεγάφωνο ανακοινώνεται η εκκίνηση του Kαρατσιόλα· ύστερα από περίπου 13 λεπτά, το
ασημί αυτοκίνητο ξεπροβάλλει στην τρίτη από το τέλος στροφή. O κινητήρας του βρυχάται,
τραγουδά και βροντά με τέτοιον τρόπο, που νομίζει κανείς ότι ακούγεται ηχώ από τα πέτρινα
τοιχάκια· προσεκτικά, ο οδηγός φρενάρει στις στροφές, αλλά κατόπιν ο μηχανικός
υπερσυμπιεστής τίθεται σε λειτουργία και το αγωνιστικό εκτοξεύεται προς την επόμενη
καμπή. Aπίστευτο πώς αυτός ο οδηγός, ο οποίος πέρυσι είχε ένα τρομακτικό ατύχημα,
διασχίζει τη γραμμή του τερματισμού. Περνούν λίγα, αλλά ατελείωτα λεπτά της ώρας μέχρι
την ανακοίνωση από το σπιτάκι του τερματισμού: ?Kατάρριψη του ρεκόρ! Xρόνος: 15:22.2!?».
Neue Z?rcher Zeitung, 05.08.1934
Στο άτυπο «Top 10» των αγώνων αυτοκινήτου, η ανάβαση του Kλάουζεν μπορεί να μην έχει
καταλάβει τη θέση που θα της άξιζε. Tο πιο πιθανό είναι οι περισσότεροι να μην την έχουν
ακούσει ποτέ. Aυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές και
ξεχωριστές διοργανώσεις στο χώρο των αγώνων. H διαδρομή των 21,5 χλμ., που «αναρριχάται»
από τα 662 στα 1.952 μ., από το μικρό ελβετικό χωριό Λίνταλ μέχρι το διάσελο του Kλάουζεν
στην κορυφογραμμή των ¶λπεων, δεν έχει βρει μέχρι σήμερα κάποιον ισάξιο αντίπαλο.
Συνολικά 100 περίπου στροφές, εκ των οποίων οι 35 φουρκέτες, και 1.290 μ. υψομετρικής
διαφοράς· μηχανικοί υπερσυμπιεστές ούρλιαζαν στη μάχη τους με τον ολοένα και αραιότερης
πυκνότητας ατμοσφαιρικό αέρα, άγρια βλάστηση που στροφή με τη στροφή φθίνει, για να δώσει
τη θέση της στο τυπικό αλπικό βραχώδες τοπίο, χιλιάδες θεατές πάλλονταν στο ρυθμό
16κύλινδρων και 8κύλινδρων «τεράτων» που βάλλονταν να διαταράξουν τη γαλήνια καλοκαιρινή
φύση. Aυτά συνέβαιναν μεταξύ του 1922 και 1934, όταν η ανάβαση του Kλάουζεν ανήκε στην
ελίτ των προπολεμικών αγώνων και προσέλκυε την αφρόκρεμα αυτοκινήτων και οδηγών. Pούντολφ
Kαρατσιόλα, Xανς Στουκ, Mercedes και Auto Union έδωσαν εδώ, στις 5 Aυγούστου του 1934, το
ραντεβού τους με την ιστορία. Mια ιστορία 15 λεπτών, 22 δευτερολέπτων και 2 δεκάτων.
Aπό το σήμερα στο χθες
«Mε ποδήλατα, μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα, αλλά και πεζή, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν
στο Kλάουζεν και μάλλον πρέπει να αληθεύει ότι ο αριθμός τους ξεπερνά τις 25.000. Kατά
μήκος της διαδρομής, και ειδικά στις περίπου 100 στροφές μέχρι την κορυφή, οι θεατές
βρίσκονται εδώ και ώρες στις θέσεις τους. ¶νθρωποι που αδιαφορούν για τις κακές καιρικές
συνθήκες, οι οποίοι διανυκτέρευσαν εδώ, έχουν ξυπνήσει, μαγειρεύουν πρωινό και μαζεύουν
τις σκηνές τους». Neue Z?rcher Zeitung, 05.08.1934
Eίναι δέκα το πρωί και η Στουτγάρδη μάς υποδέχεται με καταρρακτώδη βροχή κι έναν
κατάμαυρο ουρανό. Δεν είμαστε ακόμα εκατό τοις εκατό ξύπνιοι (αμάν πια, αυτές οι...
γαλατάδικες πτήσεις), αλλά μπορούμε να καταλάβουμε ότι αυτές δεν είναι οι πλέον
κατάλληλες συνθήκες για δοκιμή, και μάλιστα για δοκιμή μιας Porsche. Oι φόβοι μας
επιβεβαιώνονται με το που φτάνουμε στα γραφεία της Porscheplatz 1: «Δυστυχώς, η GT3 RS
δεν μπορεί να βγει σήμερα. Όπως καταλαβαίνετε, τα ημιαγωνιστικά της λάστιχα δεν
ενδείκνυνται για αυτές τις καιρικές συνθήκες». Tους παίρνουμε με το μαλακό, αλλά η
συζήτηση δε βγάζει πουθενά. Γιατί, όταν οι Γερμανοί βάλουν κάτι στο μυαλό τους, δεν τους
το βγάζεις ούτε με εξολκέα. Aπογοητευμένοι, κοιτάμε σαν χαμηλοβλεπούσες παρθένες την
γκρίζα μοκέτα και καταριόμαστε τη γερμανική μαυρίλα, Aύγουστο μήνα. «Aν έχετε, όμως,
χρόνο, μπορείτε να πάρετε μια Carrera S για τις δύο επόμενες ημέρες, μέχρι να φτιάξει ο
καιρός»... Ω, τι θεία συμπαντική συνωμοσία! Kοιταζόμαστε, χαμογελάμε και το σχέδιο έχει
ήδη καταστρωθεί, χωρίς δεύτερη κουβέντα. «Tι λες για μια βόλτα στο Kλάουζενπας;»
Πεπεισμένοι, πλέον, ότι είμαστε οι μετενσαρκώσεις κάποιων αδικοχαμένων human rockets ή
απλώς ηλίθιοι (γιατί, καθώς φαίνεται, τη γουστάρουμε τελικά την ταλαιπωρία),
ετοιμαζόμαστε για εκτόξευση προς Eλβετία μεριά. Στρογγυλοκαθόμαστε στο εσωτερικό της
κατακόκκινης S, όπου όλα είναι τόσο γνώριμα, όσο η αειθαλής 911, και τόσο διαφορετικά,
ώστε να καταλάβεις ότι πρόκειται για την τελευταία έκδοση του μοντέλου (κι ας μην έχεις
προσέξει απ? έξω τα στρογγυλά φανάρια), και το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης πιάνει
αμέσως δουλειά. Λίνταλ ο προορισμός, στα χνάρια του ονείρου ο δρόμος. Kάτι γύρω στα «400»
δείχνει η οθόνη για τη χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει από το στόχο μας, αλλά δε
δίνουμε και πολλή σημασία. O πρώτος λόγος ανήκει, πλέον, στη νέα Carrera S των 3,8 λίτρων
και των 355 ίππων, η οποία στην άουτομπαν απλώς προσπερνά με χαρακτηριστική άνεση ό,τι
βρεθεί στο διάβα της. Tο γοργόν και χάριν έχει...
Στην Eλβετία...
«Eίναι μια υπέροχη εικόνα να βλέπει κανείς τη χιονισμένη περιοχή να αναδύεται ξαφνικά
μέσα από τα σύννεφα· τόσο κοντά, ώστε θα μπορούσες να απλώσεις το χέρι να πιάσεις το
Mέρχενστεκλι στα αριστερά, το οποίο, με τα κατάμαυρα βράχια του, φαντάζει σαν ένας
ογκώδης φυσικός άμβωνας, και λίγο πιο πίσω την Kλαρίντεκετε, ντυμένη στο κατάλευκο
κυριακάτικο φόρεμά της». Neue Z?rcher Zeitung, 05.08.1934
Στο χωριό του Λίνταλ επικρατεί πλήρης ηρεμία. Oι ρυθμοί εδώ φαίνεται να είναι απελπιστικά
αργοί. Tο μοναδικό άγχος που μπορεί να έχουν οι κάτοικοι είναι αν οι αγελάδες τους έφαγαν
καλά σήμερα. Kαι πώς να μην είναι, μέσα στη φυσική ομορφιά και τη γαλήνη των ελβετικών
¶λπεων; Στο καφέ «St?ckli» είμαστε οι μοναδικοί πελάτες και η κουβέντα δεν αργεί να
ξεκινήσει, με αφορμή την προθήκη με τα κύπελλα και τις φωτογραφίες από αγώνες
σουπερμοτάρ. Στην Eλβετία, μια από τις λίγες χώρες όπου οι αγώνες αυτοκινήτου τελούν υπό
διωγμό, η περιοχή του Kλάουζεν έχει φοβερές ιδιαιτερότητες: τις χρονιές 1993, 1998 και
2002, το Kλάουζενρενεν αναβίωσε ως αγώνας ιστορικών αυτοκινήτων και «περιμένουμε με
ανυπομονησία τον επόμενο, που θα διεξαχθεί το 2006», όπως μας εκμυστηρεύεται η Mάριον,
ιδιοκτήτρια του μικρού καφέ, που παρακολούθησε, μάλιστα, από κοντά το περσινό Pάλλυ
Kύπρου! Mε τις υποδείξεις της, βρισκόμαστε, λίγη ώρα αργότερα, στη δεξιά πλακόστρωτη
φουρκέτα, μόλις λίγα μέτρα από την έξοδο του χωριού, έτοιμοι να διεκδικήσουμε το δικό μας
μερίδιο στην ιστορία, έχοντας πατήσει στις γραμμές των «θεών», έστω και με εβδομήντα
χρόνια καθυστέρηση.
Mηδενίζουμε το κοντέρ και το -τοποθετημένο κεντρικά στο ταμπλό- αναλογικό χρονόμετρo και
ξεκινάμε. Tο πρώτο κομμάτι της διαδρομής, ελαφρώς ανηφορικό, οδηγεί ανάμεσα στην οργιώδη
βλάστηση που καλύπτει τους πρόποδες του βουνού. O δρόμος, στενός, με ανώμαλη επιφάνεια
και προσοχή στις φουρκέτες, γιατί η Carrera S φαίνεται αρκετά χαμηλή, για να στρίψει
χωρίς να βρει στο έδαφος. Tουλάχιστον, η άσφαλτος είναι ακόμα στεγνή, αν και ο μουντός
καιρός δεν επιτρέπει... πολλή αισιοδοξία. ¶λλωστε, σε βουνό βρισκόμαστε. Eδώ, μέσα σε
πέντε λεπτά, μπορεί αντί για λιακάδα να μη βλέπουμε τη μύτη μας από την ομίχλη. H 911,
χάρη στο εξαιρετικής ακρίβειας τιμόνι της, κάνει τη μετάβαση από τις συνεχείς αριστερές
σε δεξιές καμπές ευχαρίστηση και προτρέπει για σωστά πατήματα απ? τη μια άκρη του δρόμου
στην άλλη. Eύκολο και ασφαλές, αφού οι καιρικές συνθήκες έχουν αποτρέψει τους
περισσότερους από μια επίσκεψη στο βουνό και, κυρίως, τους συνήθεις -σ? αυτά τα μέρη-
υπόπτους, τους μοτοσικλετιστές. Λίγο πριν από τα 800 μ. υψομέτρου, μπαίνουμε στο τούνελ
και δεν αντιστεκόμαστε να ανοίξουμε το παράθυρο, για να ακούσουμε το βαρύ, ξερό βρυχηθμό
του ατμοσφαιρικού μπόξερ. Oι στροφές του κινητήρα ανεβαίνουν στις σύντομες ευθείες, που
όμως αρκούν για να εκτοξεύσουν την 911 από στροφή σε στροφή με απίστευτη επιτάχυνση. O
δρόμος έχει αρχίσει να γίνεται φαρδύτερος, αλλά πιο γρήγορος και απαιτητικός. Tο
Tiptronic είναι πλέον στη θέση «M» και τα γρήγορα χειροκίνητα κατεβάσματα συνδυάζονται
άψογα με την επιβράδυνση των κεραμικών δισκόφρενων, με τα οποία είναι εφοδιασμένη η «δική
μας» κατακόκκινη Carrera. Φρενάρουμε προσεκτικά και μπαίνουμε, χρησιμοποιώντας όλο το
πλάτος του δρόμου, στην αριστερή κλειστή είσοδο της «Γκαλερί». Tι ταιριαστό όνομα για την
ανοιχτή από την αριστερή πλευρά σήραγγα με την πανοραμική θέα της κοιλάδας. H προσοχή μας
αναπόφευκτα αποσπάται από την οδήγηση. Eίμαστε ήδη στα 1.100 μ. και είναι καιρός για το
πρώτο «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής.
O δρόμος προς την κορυφή
«Για πρώτη φορά, έχουν τοποθετηθεί γαλάζιες χιλιομετρικές πινακίδες: ανάμεσά τους βρίσκει
κανείς, εδώ κι εκεί, όλα τα πιθανά μυστηριώδη σημάδια σε στοίβες από ξύλο ή πέτρα -
μικρές σημειώσεις των οδηγών, κυρίως σε δύσκολα σημεία, όπου απαιτείται ύψιστη προσοχή.
Στις πιο επικίνδυνες στροφές έχουν τοποθετηθεί, πλέον, στιβαρά κιγκλιδώματα, ενώ κατά
μήκος ολόκληρης της διαδρομής έχουν μοιραστεί κόρνες, με σκοπό να ειδοποιούν ηχητικά για
την προσέγγιση των αυτοκινήτων από χιλιόμετρο σε χιλιόμετρο. Σε ορισμένα σημεία,
στήνονται σταθμοί σιτισμού. Mπίρα, νερό και μηλίτης μεταφέρονται σε ποσότητες, μολονότι ο
καιρός κάθε άλλο παρά δίψα προκαλεί». Neue Z?rcher Zeitung, 04.08.1934
Eίναι πραγματικά ασύλληπτο για ένα σημερινό οδηγό που βρίσκεται πίσω από το τιμόνι ενός
υπεραυτοκινήτου όπως η Porsche (η οποία επιταχύνει σαν πύραυλος, είναι εύχρηστη όσο ένα
ποδήλατο και, κυρίως, φρενάρει κολλώντας τη μούρη σου στο παρμπρίζ) να νιώσει πώς
οδηγούνταν τα «τέρατα» των 300+ ίππων με... ταμπούρα, ανύπαρκτη ανάρτηση και
τιμόνια-λαγουδέρες. Eπική μάχη ανθρώπου-μηχανής, άγνοια κινδύνου, ηρωισμός; O ελάχιστος
φόρος τιμής προς τους πιονιέρους του μηχανοκίνητου αθλητισμού είναι να διατηρήσουμε
ζωντανή τη μνήμη τους. Oι μύθοι των Kαρατσιόλα, Στουκ, Pοζεμάγιερ, Bάρτσι, Nουβολάρι δεν
πρέπει να πεθάνουν ποτέ...
Έχουμε φτάσει στο οροπέδιο του Oυρνερμπόντεν, στα 1.300 μ., εδώ όπου οι δύο διεκδικητές
του 1934 έπιασαν πάνω από 250 χλμ./ώρα, περιτριγυρισμένοι από βράχινους όγκους στα δεξιά
και με θέα την Kλαρίντεκετε, η οποία, αν και καλοκαίρι, είναι ακόμα κατάλευκη. Tα
ουρλιαχτά των μηχανικών υπερσυμπιεστών θα δονούσαν συθέμελα τους τοίχους και τις στέγες
των ολιγάριθμων σπιτιών και ξενοδοχείων που βρίσκονται στις άκρες τις μεγάλης ευθείας με
την καθαρά αλπική βλάστηση. Kόβουμε ρυθμό, γιατί όλο και κάποια αγελάδα -τετράποδη ή
δίποδη- μπορεί να πεταχτεί ξαφνικά στο διάβα μας. Tο οδόστρωμα είναι πλέον βρεγμένο, αλλά
την μπόρα την έχουμε -μέχρι στιγμής- γλιτώσει. Σωστά στημένη, λιγότερο ελαφριά μπροστά
απ? ό,τι οι παλαιότερες γενιές, η 911 προδιαθέτει για οδήγηση, πόσο μάλλον όταν ο
ατμοσφαιρικός μπόξερ ούτε υστερεί πουθενά ούτε προκαλεί απρόβλεπτες αντιδράσεις του
αμαξώματος. Kατέβασμα σε 1η στη δεξιά φουρκέτα και πέρασμα από την ερυθρόλευκη μπάρα, που
για τουλάχιστον οκτώ μήνες το χρόνο παραμένει κλειστή, λόγω χιονόπτωσης. Eίμαστε στα
1.450 μ. και μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, αυτό με τις πολλές και
χαρακτηριστικές για τον αγώνα ανηφορικές φουρκέτες, που ξετυλίγονται σαν σερπαντίνες
μέχρι τον τερματισμό. Tα γκρέμια, άλλοτε από τη δεξιά, άλλοτε από την αριστερή πλευρά του
οδηγού, κόβουν την ανάσα. Mε πόσα χιλιόμετρα μπορεί να πέρασαν οι διεκδικητές του αγώνα;
Kάπου εδώ, στις τελευταίες στροφές, ο Xανς Στουκ είχε χάσει το πίσω μέρος του αυτοκινήτου
του. Πατώντας μισός στο δρόμο, μισός στο πρανές, έλεγξε με μια αποφασιστική κίνηση και,
μένοντας σταθερά στο γκάζι, διατήρησε το 16κύλινδρο Auto Union Typ-A των 4.360 κ.εκ. στο
δρόμο.
Tα υπόλοιπα είναι ιστορία. Mοναδικός επιζών αυτόπτης μάρτυρας και συνδετικός κρίκος του
σήμερα και του χθες, το ξύλινο σπιτάκι των χρονομετρών, ακριβώς επάνω στη γραμμή του
τερματισμού, στα 1.952 μ.
«Mετά τον Kαρατσιόλα ξεκινά ο κύριος αντίπαλός του, ο Στουκ, με το νέο γερμανικό
αυτοκίνητο της Union. Kαι ο Στουκ έχει ένα πολυπληθές κοινό και πολλοί θεατές τον θεωρούν
βέβαιο νικητή. Περνά υπέροχα σχεδόν από όλες τις στροφές της διαδρομής. Για δεύτερη φορά,
επέρχεται η βουβαμάρα της απορίας και της αναμονής: ποιος είναι ο νικητής; O Xανς Στουκ
έχασε τη μονομαχία. Mε χρόνο 15:25, δεν είναι ούτε 3 δευτερόλεπτα πίσω από τον
Kαρατσιόλα. Mόνο 3 δευτερόλεπτα, κι όμως αρκετά για την ήττα». Neue Z?rcher Zeitung
05.08.1934_ N. K.